Το κράτος προφασιζόμενο την κρίση προσπαθεί να εξαθλιώσει τον κόσμο. Είναι αδίστακτο. Κι από ότι φαίνετε δεν έχει κανένα σκοπό να σταματήσει. Ενοχλείται απ’ οποιονδήποτε δεν σκύβει το κεφάλι γι΄ αυτό και επιτίθεται μέσο της καταστολής και των διάφορων μηχανισμών που έχει. Ένας από αυτούς είναι τα ναρκωτικά. Μέσα από τη χρήση τέτοιων ουσιών οι άνθρωποι καλούνται να «αισθανθούν» και να «ζήσουν» μια φαντασιακή κατάσταση ευεξίας ξεπερνώντας για λίγο την άθλια πραγματικότητα, η οποία παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει όχι μόνο για όσους προσπαθούν να πετύχουν κάτι τέτοιο αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας. Εύκολα μπορεί κάποιος να συμπεράνει το που οδηγεί αυτή η μαζική διευκόλυνση στην εξεύρεση και χρήση ουσιών που από την πρώτη στιγμή κάνουν το χρήστη να <<χάνει τον έλεγχο>> και επισπεύδουν τον θάνατό του. Όσο κι αν φαίνεται ωμό, αυτή είναι η αλήθεια.
Οι κυρίαρχοι δεν περιορίζουν ούτε στιγμή τη μανία τους για κέρδος. Τα ναρκωτικά φτιάχνουν γερές μπάζες στις φαρμακευτικές εταιρείες, τους ψυχιάτρους και τα διάφορα κυκλώματα που προωθούν την νάρκωση. Το ήδη άθλιο δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει. Οι παροχές προς αυτό είναι μηδενικές και τα σενάρια για συρρίκνωση των δημόσιων θεραπευτικών προγραμμάτων παίρνουν και δίνουν, για να έρθουν και να πάρουν τη θέση τους τα ιδιωτικά. Ο καθείς θα φτιάχνει το μαγαζάκι του και θα θεραπεύει έναντι αδρής αμοιβής. Η αύξηση της ηπατίτιδας C και του Aids είναι πραγματικότητα. Η ενέσιμη χρήση ναρκωτικών αντιπροσωπεύει ως το κύριο μέσο μετάδοσης του ιού HIV και σχεδόν το μισό όλων των νέων μολύνσεων, ξεπερνώντας το σεξ μεταξύ ανδρών για πρώτη φορά. Σε αυτήν την τραγική κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η υπόθεση των οροθετικών γυναικών πριν από δύο χρόνια που ήταν σχεδόν όλες εθισμένες στα ναρκωτικά και διώχθηκαν, διαπομπεύθηκαν απ΄το σύγχρονο ρατσιστικό κράτος. Ο στιγματισμός σε όλο του το μεγαλείο. Οι εξουσιαστές παρόλα αυτά δεν πτοούνται. Για να εδραιώσουν και να διατηρήσουν την θέση τους, προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι τοξικοεξαρτημένοι πάσχουν από μία ανίατη υποτροπιάζουσα νόσο. Εδώ βάζουν σε λειτουργία μια επιχείρηση κοινωνικού – ιατρικού ελέγχου ώστε η τοξικοεξάρτηση να αντιμετωπίζεται ως ψυχική διαταραχή. Σε μία εποχή που όλα τα κοινωνικά φαινόμενα ανάγονται σε βιολογικά, οι ψυχίατροι κάνουν χρυσές δουλειές. Ακολουθούν την πολιτική των νόμιμων ναρκωτικών, τα λεγόμενα υποκατάστατα. Η υποκατάσταση ουσιαστικά είναι η αντικατάσταση με άλλες ουσίες (μεθαδόνη –βουπρενορφίνη). Μ΄ αυτό τον τρόπο ο χρήστης/ρια ελέγχεται, συντηρεί την εξάρτηση του/ης και κρατιέται στο περιθώριο. Έτσι απαλλάσσονται όλοι οι κοινωνικοί παράγοντες (εκμετάλλευση, αλλοτρίωση, ανεργία κ.α) που αναδεικνύουν το κράτος σε γεννήτορα όλων των εξαρτήσεων. Στο τέλος ο ναρκομανής μεταφράζεται ως άρρωστος και εγκληματίας και αποκτά τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Η στοχοποίηση αυτή συνοδευόμενη και με την κατάλληλη προπαγάνδα δρα ως αποδυναμωτικό στοιχείο συμπαράστασης από άλλες κοινωνικές ομάδες. Κι εδώ με την σειρά του έρχεται να νομιμοποιηθεί ο ρόλος της αστυνομίας, με την παρέμβασή της ως την μόνη δυνατή για την επίλυση του προβλήματος. Πρόσφατο παράδειγμα η διαβόητη επιχείρηση «Θέτις» της ΕΛ.ΑΣ., κατά την οποία χρήστες ναρκωτικών οδηγούνταν μαζικά, με χειροπέδες, από το κέντρο της Αθήνας στο κέντρο κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα για «εξετάσεις και καταγραφή». Όταν μετά από μερικές ώρες αφήνονταν ξανά ελεύθεροι, επέστρεφαν στο κέντρο νηστικοί, εξαθλιωμένοι και με όποιο μέσο μπορούσαν -ακόμη και με τα πόδια.
Εμείς θέλουμε να τους πούμε ότι η εικόνα του τοξικοεξαρτημένου/ης είναι ένα μήνυμα στην κοινωνία ότι κάτι δεν πάει καλά. Επειδή κάθε είδους νάρκωση παράνομη ή νόμιμη είναι ακόμη μια φυλακή. Επειδή οι ουσίες που «ανεβάζουν» και οι ουσίες που «κατεβάζουν» είναι εξ’ ίσου κατασταλτικές. Επειδή είναι ένα ξεπερασμένο παραμύθι πως η νεανική αμφισβήτηση, η επαναστατικότητα και ο πειραματισμός εκφράζονται με τη χρήση οποιασδήποτε ουσίας. Επειδή η δήθεν ελεύθερη επιλογή στο life style και στο ντοπάρισμα δεν μπορεί να καλύψει την απομόνωση, την ανασφάλεια, την αλλοτρίωση, την παραίτηση, την πλήξη που έχουν επιβληθεί. Ήρθε η στιγμή να μάθουμε να διαχειριζόμαστε με άλλο τρόπο τα προβλήματα μας. Αυτό πρέπει να τους το δείξουμε με αγώνα ενάντια σε κάθε εξάρτηση και σε ότι μας καταστρέφει τη ζωή μέσα από συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις